هر عکاسی می‌داند که تصاویر در ویزور دوربین بی‌نقص بوده، رنگ‌ها متعادل‌اند و همه چیز به نظر درست می‌رسد. اما عکسی که ثبت می‌شود چیزی نیست که در ویزور می‌بینید. سال ۲۰۰۴ هنگامی‌که تازه شروع به فعالیت در بازار آنلاین خرید و فروش عکس کرده بودم سفری به اردن داشتم؛ جایی که برای تمرین عکاسی از مناظر محلی در نظر گرفته بودم. از همان ابتدا در فرودگاه وقتی در صف انتظار قرار داشتم کار خودم را با دوربین Canon 300D و لنز ۱۷-۵۵ شروع کردم. از اماکن دیدنی اردن می‌توان به شهر تاریخی پترا اشاره کرد. این شهر در دل کوه‌هایی از جنس ماسه‌سنگ و به رنگ‌های صورتی و قرمز ساخته شده و ارابه کوچک ما از میان این صخره‌ها می‌گذشت. آفتاب به سنگ‌ها می‌تابید و منظره‌ای شگفت انگیز از ترکیب رنگ‌های سرخ به‌ وجود می‌آورد. همین‌طور که در مسیر پیش می‌رفتیم من هم با خوشحالی مشغول عکاسی با دوربینم بودم. طبق محاسباتم (که آنچنان دقیق هم نبود) با نور خوب صحرا سرعت شاتر را ۱/۱۰۰ قرار دادم. قطعاً من در اشتباه بودم و با این میزان سرعت بسیاری از عکس‌هایم وضوح کافی را نداشت. اما مشکل از آن‌چه به نظر می‌رسید بغرنج‌تر بود. کار با دوربین دیجیتال را به تازگی شروع کرده بودم. بدون فهم درست از وایت بالانس (WB) از حالت اتوماتیک آن استفاده کردم غافل از این‌که نتیجه خوبی از کار در نیامد. به عنوان عکاس متوجه این موضوع نشدم که هر چقدر دوربین درگیر رنگ‌های قرمز عجیب این شهر می‌شود از ایجاد تعادل رنگ مناسب باز می‌ماند. گذشته از این‌ها در ایام قدیم کار با یک فیلم نور روز جلو می‌رفت، اما با دوربین دیجیتال موضوع فرق می‌کرد. تنها کافی بود دوربین را از حالت وایت بالانس اتوماتیک خارج می‌کردم و در حالت آفتابی قرار می‌دادم تا نتیجه درست شود، گرچه آن زمان نسبت به مشکل آگاه نبودم. در مورد محدودیت‌هایی که دامنه دینامیکی (یا همان میزان روشنایی در بین تاریک‌ترین و روشن ترین نواحی عکس که دارای جزئیات قابل تشخیص است) وجود دارد و مشکلاتی که داشتن سایه و روشن‌های شدید ایجاد می‌کرد آگاه بودم. اما زیر نور شدید صحرا تنها راه حلی که می‌دانستم استفاده از نورسنجی میانگین (Average) بود.   به هر حال همه چیز خراب شد. وقتی به خانه رفتم، متوجه شدم آن شهر قرمز رنگ تبدیل به شهری به رنگ گِل قهوه‌ای رنگ شده. دره عمیق و باشکوه، تبدیل به...